Eski ve yakın bir arkadaşımla birkaç saat geçirdim bugün. Haliyle eski, birlikte çalıştığımız günleri andık. Hayatımızdan ne kadar çok "gereksiz" insanın geçtiğini ve iyi ki onları bugünlerimize taşımadığımızı konuştuk.
Kendilerini başkalarının omuzlarına yük, kalplerine dert olarak yüklemeye meyilli ne kadar çok insan var etrafta. Onlara başarma ve kendi kendine yetebilmenin hazzı öğretilmemiş demek ki. Yoksa bu kadar keyif veren şey varken sürekli birilerine yaslanıp sonra da yalnız kalma davranışının tekrar edilmesi pek mümkün değil. (Sonra buyurun melankoliye...)
Tanrı bilişsel yeteneklerimize zeval vermesin, amin.
*Akif Kurtuluş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder