an(ı)lar mı, hiç!?

İçine aniden çöken "eski"yi geçmişte bırakma hissi.
Gerçekçilikle karışık bir umutsuzluk.
Önüne bakmayı becerebilmişliğine kızdığın güzel anılar ve vurup kaçmışlığına kızdığın çirkin anılar.
Ve herkes toparlanıp terk etmişken mekanı sanki gitmişler işte yokluğu değil de geleceklermiş boşluğuyla oturup kalmışlığına şaşırmışlığın.
Bu böyle gitmez müdahalesine meyletmişliğinle akışına bırak boşvermişliğinin kararsızlığı.
O kadar da güzel olmayabilir yüceltilen bazı duygular. Belki de hepsi uydurulmuş ve dahil olunmayınca garipsenmişlikten susuluyor.
Neyse...
Neyse...


T.D.