Kabul olur mu sevgi, hiç emek vermeyince!?
Yok be zor değil, çok büyür isteyince
Git biraz düşün, bak ne haldeyim güvenince
Anlamam yakın, giden hiç dönmeyince
Ölsem de seni sormasam, umurumda olmasan keşke
Bitmedi savaş, mağlubuz bu derde…*
Çok düşündüm yokluğunda. Epeyce de okudum, yine yeni şiirler buldum kendime. Bu arada yazmayı bıraktım. En azından bir süreliğine… Önce sakinleşmem lazım!
Düşündükçe, hatalarımla yüzleştim. Öyle üzülmüştüm ki senle. Biliyordum ki, bir yerde üzüntü varsa, hata da vardır. Yüzleştim…
Tek suçlu ben değildim ama.
Senin de haklılığını kabul ettim. İnan, sen savunmamışsındır kendini kendine benim savunduğum kadar. Gerçi ben gibi kızmamışsındır da. Zaten eminim kendine bile, bana davrandığından iyi davranmışsındır.
Sen yokken (ne zaman oldun ki aslında, kısa birkaç an dışında), o kadar çok vurdum ki kendime, sonunda yoruldum. Uzak sözlerin asılı kaldı havada, ben bitkince yığılırken olduğum yere. Her şey uçup gitti, sadece suskunluğun kaldı bana….
Çok kabaydı çektirdiğin bu sancılar. Senden daha ince bir acı beklerdim açıkçası. Herkesin yapabileceği gibiydi, sıradandı, yakıştıramadım; ama acıdım.
Tabii bol bol da özledim. Mekanik bir sesle avundum içim sızlarken. Yetmedi. Hayaller kurdum, geçmedi. Ona da alıştırdım kendimi; yetmemesine, geçmemesine, öyle yaşamaya…. Öğreniyorum.
Demem o ki, çıkarttım seni içimden. Öyle kısa zamanda öyle hızlı kök salmıştın ki, öyle güçlüydü ki tutunuşun… Öyle sevmiştim ki içimdeki sen ağacını… Hâlâ kanıyorum. Pansuman da yapmıyorum, kendimi de tutmuyorum. Böyle büyük sevginin böyle sancısı olur dedim, bıraktım kendimi. Kimse bilmedi, çıkarcı bir belediyenin söküp yerinden ettiği ağaç gibi unutuluyorum…
İçimdeki seni kan kaybından kaybettim, ardından ağlamıyorum.
Artık kalbim hiç odacıklı…
Şimdi o koca boşluk dolar mı, bilmiyorum. Ne ilksin bir gidişte, ne de tek. Ama ayrıydın ya içimde, yazık oldu, ona yanıyorum!
Yine de umut hep vardır, değil mi?
Dışarıda hayat var, öyle değil mi?
*Mustafa Sandal (Mağlubuz)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder