Sanki bizim korkmamız "vatan hainliği"ymiş gibi bazıları ısrarla "korkmuyorum" diyor; ama bunu "korkmayın" diyerek söylüyor. İstiklal Marşı öyle başlıyormuş. Silah kuşanıp savaşa gitsem, ölmeyi göze alır, bundan korkmam belki; ama ben Dost'a kitap almaya, Akün'e tiyatro bileti almaya gidiyorum canım. Neden ölümü göze alayım? Belli ki daha yaşayacağıma olan inancımla tiyatroya bilet almışım, niye ideolojilerin, yanlış siyasetin, terörün kurbanı olayım?
Bu nasıl bir kendine güven bilmiyorum. Bu ülkede insanlar yok yere öldü. Garın önünde, eve dönüş yolunda, otobüs durağında. Günde 5-6 kez bombalı araç dedikodusu sosyal medyaya düşüyor. Hepsi neredeyse her gün geçtiğimiz yerler.
Elbette korkuyorum ve elbette bir süre kalabalık yerlere gitmeyeceğim, sonra geçer mi bu korku bilmiyorum.
Ama rica ediyorum artık "korkmuyorum, korkmayın" deme, sen korkma güzel kardeşim, benim ödüm patlıyor, bırak herkes hissettiğini yaşasın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder