14 yıl önce anneannemin doğum gününde öldü dedem. Dostumun babası Mehmet Amca'dan sonra (aynı yıl 16 Mayıs'ta da onu kaybetmiştik), en yakın kaybımdı, belki aileden ilk kaybımdı. Yanımda başlamıştı kalp krizi geçirmeye, çaresizlik ne demek ilk o zaman anlamıştım, kapıdan aynı anda doktor tanıdığımız girmese belki yıllar boyunca atlatamayacağım travma olarak hayatımda yer edecekti.
Sonuçta dedem durmamayı tercih etti.
Belki iyi de etti.
Ondan sonra işler hiç iyi gitmedi.
Gerçi belki o olmadığı için iyi gitmemiş de olabilir.
Neyse.
10 Ağustos yaza denk geldiği için öyle acılı anmalar yaşamam ben. Düşünürüm sadece o son seslenişimi, son bakışını, ambulansa koyarken son görüşümü, uyumadan önce "biraz dinleneyim de sonra anlat bakalım nasılmış felsefe okumak" deyişini. Dua ederim arkasından bol bol. Ölüm yıldönümlerinde değil, her eve dönüşümde, bu evi her sevişimde.
Yani öyle çok çaktırmam 10 Ağustos mutsuzluğumu, içime içime özlerim.
Bugün iş yerinde yer değişikliği haberimi aldım. Üzüldüm elbette. Muhtemelen feci bir haksızlığa uğruyordum; ama bunu dillendirebileceğim bir merci yoktu. Kim bilir akıllarından ne geçiyordu?
Çok üzüldüm. Yazasım da yok. Sevdiğim yerlerden ayrılmayı sevmiyorum, o kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder