Sevgiliye yazayım diyorum, o bana yazıyor, benim ona yazacaklarımı yazıyor hem de. Ben ne yazsam ondan alıntıymış gibi oluyor sonra. Ne desem daha önce söylenmiş oluyor. Bazen aklımdan geçen sözcükleri ben mi düşünüyorum, yoksa o bana mı söylemişti karıştırıyorum.
Buna rağmen...
Öyle güzel ki ondan okumak hayatı. Öyle güzel ki onu okumak. Sanki yıllardır ne okuduysam onu anlayabilmek için okumuşum gibi. Sanki benim bunca hayatım ona hazırlıkmış gibi.
"O olmadan nasıl yaşamışım" şaşkınlığım yok hiç, onun varlığı bir mucize zaten. Herkese nasip olmayanından.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder