"ama söz vermiştim bir kere" (1 Kasım 2015)

Hiç umudum yok ne bugünden ne de yarından.
Seçim bile heyecanlandırmıyor beni. Haksızlığa uğradığımı düşünüyor; ama hiçbir şey yapamıyorum.
Kalbim biraz kırık, susuyorum. Ağlamam ortama ve sonrasında açıklama isteğine yol açar diye ruh halime uygun düşmediğinden ağlayamıyorum da.
Hayat çok boktan. Genelde öyle yani.
Mutlu olduğumuz anları fotoğraf karesi gibi saklayabilsek keşke, sonra bakıp rahatlasak.
Sandığa gidip oyumu saymam için son 5 dakika ya da evde kalıp ütü yapabilirim.
Kendimi sonra düşünürüm.