Kendime yakın gördüğüm ve kendimi yanında güvende hissettiğim (arkadaşlarım hariç) bütün erkekler bir şekilde hayal kırıklığına uğrattı beni; ama öyle basit değil, büyük hayal kırıklığı.
Bu, kimseye güven sorunuyla yaklaşmama neden olmadı.
Ya da ne bileyim hiçbir erkeğe karşı bu sebepten zayıf hissetmedim.
Hayatımdan çoğunu söküp atmadım da.
Yeni öğrendiklerimle ve yeni hassasiyetlerle devam etti hayat.
Değişen de çok bir şey olmadı.
Bir erkeğe sırtını dayamadan yaşamak ne dramatize edilecek kadar hisli bir şey ne de çocuk oyuncağı.
Baş etmeyi öğrendiğin bir gerçek sadece.
Şimdi babalar günü gelmeden yazıyorum ki iki gün sonra "ben kralın kızıyım" paylaşımlarınız, efendim "her kız çocuğu en çok babasını sever" geyiklerinizin arasında kaynamasın.
Ne o kral babalar ne de diğer erkekler hayatın hüzün içinde akıp gidişini değiştirmiyor.
Bi' siz varsınız işte, kendinizi dik tutacak güce sahip olan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder